Dün gece çok şey oldu.
Uzun zamandır Grey's Anatomy izlemediğimi fark edip ilk sezondan tekrar başladım. Bir diziyi bu kadar özlemiş olduğumu düşünmezdim gerçi, ama her anı yavaş yavaş hatırladıkça, birileri sarkastik yorumlarla konuşup göndermeler yapınca, ister istemez gülümsedim. Müziklerini bile çok özlemişim. Sonra şunu fark ettim, basit bir doktor dizisinden aklımda çok şey kalmış ve ben her bölümün içindeki voiceoverlardan çok şey öğrenmişim.
Beşinci bölümden sonra koltukta uyuklamaya başlayınca yatmaya gittim, ama odamda kocaman bir kelebek vardı.
Tamam dedim, hallederiz.
Ama halledemedim, çünkü saat 4'e geliyordu.
Kelebek odadan çıkmayınca ben de pikemi ve yastıklarımı aldım, annemin yeni aldığı portatif minderimsi yatağı da kaptım salona gittim.
Kelebekle yaşadığımız aksiyondan kaynaklanıyor olsa gerek, uyku tutmadı. Ben de biraz daha Grey's Anatomy izlemeye karar verdim. Saat 5 olmuştu, televizyonu kapattım. Dışarıda güzel bir hava vardı, ben de meraklıydım tabii, acaba şu an kaç evde ışık yanıyor diye, balkona çıktım, birkaç fotoğraf çektim, 5 buçukta da yerdeki yatağıma geri döndüm.
"Ama bu kız salonda yatmış?!" nidaları eşliğinde sabah 10 buçukta uyandım.
2 yorum:
dun gece burda olsaydin bi ara?
baştan izledim deyince aklıma George geldi,
ben de onu çok özledim mesela..
ikinci sınıf çocuğuna özgün kendini anlatma biçimiyle, neler neler söyler; o aklıyla neler neler düşünürdü.. :)
Yorum Gönder