Tarif etmek zordur, sadece şimdi için değil üstelik, tarif etmek benim için hep zordur. Bu yüzden en çok sevdiklerim, beni en az söz ile anlayanlardır. Çok konuşmuyorum bu sıralar, kafamda hep başka şeyler var. Herkes gibi telaşlıyım, duraksamaya karar verirsem her şey çok hızlı ilerliyor. Ama en azından şimdilik, birkaç dakika için duruyorum. Odamın açık pencereleri karşısında oturmuş sonbaharın resmi gelişini kutluyorum içten içe. Hava soğudu, yağmur başladı. Ellerim üşüyor biraz, önemi yok.
Oysa bu havada, biz sonbaharı melankolik olmaya mecbur ederken,
"biri gelse " diye yazdığım her şeyden sonra,
o biri'nin yıllar boyunca alt katta, yan sınıfta ya da karşı masada olduğunu bilmenin garip bir huzuru var.
