Married With Children (Oasis)

Bugün çok "bebeklere boğulmuş" bir gündü benim için.

Önce bayrak töreninde İngilizce öğretmenlerinden oluşan çiftin sevimli bebeğini gösterdiler.

Ve sonra ben çoktan bu bebeği unutmuşken annem bir iki ay içinde doğuracak olan kuzenimize bebek eşyası almak için beni Mothercare'e sürükledi.

Küçücük çoraplar, minnacık tişörtler, avcuma sığan ayakkabılar, iki parmağımı anca sokabildiğim ufak şapkalar arasında "Bir zamanlar ben de bunları giyiyordum"dan "Bundan 15 sene sonra bu alışverişi kendi çocuğum için yapıyor olacağım"a uzanan değişik düşünceler arasında gidip geldim. Babamın pazar günü kahvaltıya gelecek olan arkadaşının da 2 ve 4 yaşlarında iki çocuğu olması, haftaya sırf masmavi gözlü Deniz Ceren'i görebilmek için bize çook uzak olan Koç Üniversitesi'nin kampüsüne gidecek olmam gibi şeyler de üst üste gelince bu aralar gerçekten çocuklarla çok içli dışlı olduğumu fark ettim.

Bunu nereye bağlayabilirim ki?

Bağlayamam.

(Oasis'e önyargılı yaklaşan insanlar olduğunu, bazı şarkılarının fazla zorlama duyulduğunu ve sözlerinin çok uyduruk yazıldığını da biliyorum. Ama bu şarkı dünyanın en neşeli ayrılık şarkısı olarak ipod'umda yerini almış durumda.

I hate the way that even though you
Know you're wrong you say you're right
I hate the books you read and all your friends
Your music's shite it keeps me up all night

Sözlerine bakmasanız çok sevimli bir aşk şarkısı bile zannedebilirsiniz.

İroniyi seviyorum işte.)