Eve dönerken yokuştan iniyorum. Her yer kuru yaprak dolu. Bazıları ezilmiş, bazıları buruk bir şekilde kenarlarını kıvırmış. Kocaman çınar yaprakları da var aralarında, ufacık çiçeklerden kopanlar da.
Ve bunların hepsi, yolun kenarındaki su oluğunda, kendi solgun hayatlarına yaşıyorlar. Tabii buna hayat denirse.
Peki zalim ben ne yaptım?
Sırf hışırtısını çok sevdiğim için bütün bu kuru yaprakların üstüne üstüne gittim. Yolumu değiştirdim, zikzaklar çizdim. Köpeğini gezdiren adam bana kötü kötü baktı. Göz göze geldik. Ben kafamı eğdim, munzur bir çocuk edasıyla dudağımı ısırdım, gülümsedim.
Ben bugün eve dönüşte kuru yapraklara basa basa gittim.
And the leaves were fallin' down softly,
My cold hands needed a warm, warm touch,
And I was thinkin' about you."
1 yorum:
şu dünyada yaşadığım bunca sene boyunca edindiğim, en büyük "küçük zevklerim" arasında yer alır kuru yapraklara basa basa yürümek.mutluluk kaynağı falan. hatta yaprak hışırtı yapmazsa üzülürm, o derece.
bir diğer küçük zevkim için: ....
(bu ne yaa blog entrysi gibi! alt tarafı yorum yazıorm.)
Yorum Gönder