En sevdiği, en çok değer verdiği arkadaşlarıyla aylarca görüşemeyen ben, üstüne nedenini bile bilemediği mutsuzluklar yaşayan ben, yine aynı insanlarla telefonda tartışan, tartışmayı bile doğru düzgün yürütemeyen, dakikalarca susan ben, ne diycem kendime?
Çok çalıştım ben.
Aferin bana.
Geride ne kaldı peki?
Uykusuzluklarım, yorgun geçen haftaiçlerim ve haftasonlarım, ne yapıcağımı bilmediğim geleceğim.
İhmal ettiğim dostluklarım.
Her gün birşeyleri biraz daha kaybediyorum.
Her gün biraz daha değişiyorum.
Ben kendimi tanıyamadığım bir noktaya gelmişim zaten
başkalarının ne demesini bekleyebilirim ki?
Bu blog da yavaştan vaktini doldurmaya başladı.
İç dökmelerimle sizi sıkmak istemem, ama söyleyip de söyleyemediğim şeyler var gibi.
Bi de ben anlasam...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder