Misread (Kings of Convenience)

Kitap okurken uyuyakalmanın da ayrı bir hüznü var gibi.

Başladığın şeye bitiremiyor olman mı daha kötü, kitap okumak isterken uykuya yenik düşmüş olman mı?

Okul günleri geç saate kadar ödev olarak okuma yapanlara da burdan sevgilerimi gönderiyim.

Ben de sizlerdenim ve sanırım şikayetçi değilim.

Yani tamam, hepimiz şikayetçiyiz, ama memnun da oluyorum galiba.

Hüzün dedim ya, bi de huzuru var onun.

Zaten yaşamın birbiriyle çelişen hisler arasında geçiyor. Garip hissediyorsun, çünkü mutlu ve huzursuz olabiliyorsun.

Ya da kendini çok yalnız hissederken aynı zamanda kendini tamamlanmış hissediyorsun.

Garip, çünkü aklımıza yerleştirdiğimiz düşünce sisteminde mutluyken ebediyen gülümsemek ve yalnızken hiç durmadan ağlamak var.

Bilmem, belki hepimiz sürekli önümüze çıkan yol ayrımlarından sıkılmışızdır ve iki toprak yol arasındaki çalılığı tercih ediyoruzdur artık.

Kafamızdaki düşünce baloncuklarını patlatıp, elimizdeki bir kalemle, kargacıkburgacık bir yazıyla kendimiz yazıyoruzdur belki de herşeyi.

O zaman işte dünyanın en müthiş arkadaşlarına sahip olurken yalnız hissedebiliyorsun.

Yada yağmur yağarken ıslanmanın da kendi güzelliği olduğunu fark edip, güneşli bir gündekinden daha da neşeli, daha da pozitif olabiliyorsun.

Bu çelişkiler biraz da Cahit Sıtkı'nın şiirleri gibi aslında. Ölümden mi çok korkuyor, yoksa yaşamayı mı çok seviyor, yoksa ikisi birden mi karar veremiyorsun.

Nerden başladım, nereye geldim.